orientacja auto- i allopsychiczna zachowana

Bezradność to zabawny stan. Wszechpożerający i nienażarty. Czarna dziura pochłaniająca wszystko dookoła. Gdyby potraktować ją jako wszystkozasysający odkurzacz - sprawa robi się ciekawsza. Takie wizualizacje dobrze robią na stany z pogranicza niechęci i bezradności.  Ostatnio miałam do czynienia z nadzwyczaj ponurą i niezadowoloną kobietą. Siedziała za stołem i lustrowała nieprzychylnym okiem otoczenie. Gdyby mogła pluć jadem, pewnie by to zrobiła. Skojarzyła mi się z ogromną prehistoryczną jaszczurką nadymającą skrzela (?). I napięcie choć trochę opadło. Wiem, że to co najmniej nieładnie tak myśleć o ludziach. Miałam jednak do czynienia z narastającą własną frustracją, która powoli zaczynała uniemożliwiać mi funkcjonowanie w obecności tej kobiety. Cóż, czasami trzeba zadbać o własne cztery litery lub szumnie mówiąc - podstawowe zasady higieny psychicznej. 

Propo tej higieny. Spotkałam się jakiś czas temu z wypowiedzią czytelniczki "WO". Utyskiwała ona na  popularny - w jej opini - obecnie paradygmat "ja", "mnie", "dla/o mnie" itd. Wszechwładza egoizmu i własnego interesu. Rozumiem jej złość. Rozumiem też tych, którzy wyznają ideologię "ja", jak i tych hołdujących zasadzie "inni/ dla innych". Oczywiście wszystko powinno zmierzać do cudownego, radosnego i pełnego spokoju wypośrodkowania. No ba.  Tylko jak? Wielu wydaje się stosować zasadę "mini-maxu" w myśl której albo wszystko dla mnie, albo dla innych. Wielu pozostaje przy opcjonalnemu "nie wiem" i podążą za instynktem, superego albo po prostu innymi. Fashion victim, ideology victim, self victim i można mnożyć. 

W pewnym momencie nie można już dociec o co komu chodzi. Czy to ja chcę czy inni, czy może inni we mnie lub ja w innych. Baudrillard zaciera ręcę i mówi: symulakry! Praca ścięgien - czynię więc jestem. Powtarzam więc jestem. Tylko że...  no nie ma mnie. Pytanie o mnie sprowadza się zamiast "dlaczego jestem" do: "dlaczego raczej jestem niż mnie nie ma". Pewna kobieta chorująca na schizofrenię powiedziała raz "jest mnie pół". Chciałam odpowiedzieć, że czuję się tak samo, z tą różnicą, że rodzina nie chce się jeszcze z tego powodu mnie pozbyć. Dlaczego? Bo wiem jak mam na imię i który mamy rok? Sprowadzałoby się to do tego, że zakorzenienie w rzeczywistości konstytuuje mnie. Pytanie tylko jakiej rzeczywistości? Indywidualnej czy namnożonej poprzez wielokrotną percepcję?  No i nie wiem, a odkurzacz znowu w ruchu.