trup Słowackiego

w 'Kordianie' pojawia się taka kwestia, iż jesteśmy karłami, stojącymi na ramionach olbrzymów. myślę wtedy o tym biednym Kordianie ze zwidami i wieczną niemocą. chciałby, ale nie może. tak coś go goni i nic nie wychodzi. i tak nam te karły chyba zostały. i marne tłumaczenia, że może to kiedyś łatwiej było o genialność.

gdyby tak jednak sytuację odwrócić, usadzić olbrzyma na karku karzełka to biedak nie wyrabia tym bardziej. źle się wędruje z karłem, kiedy mocarny oddech ciarki wywołuje na plecach i wszystko co się robi, wydaje się za małe, pokraczne takie, śmieszne. jak ten Kordian, w którym wiecznie jest czegoś 'za mało'. myślę sobie wtedy o takich chwilach, kiedy na komplement reaguje się słowami 'a przestań'. kiedy wszystko takie dalekie od świetności. kiedy 'ok, może ten tekst/danie/pomysł/zachowanie/etc. nie najgorsze jest, ale ja i tak mogłabym więcej' ba! przecież mogę więcej. mówi mi o tym ten oddech paskudy, jego mocne nogi, plecy, co to niejedno już przyjęły na siebie.

tylko, że wędrowanie z olbrzymem również nienajlepsze jest. tym bardziej, że jego podłoże to tylko małe krzywe nóżki. jak taki runie, to z hukiem. i sam karzeł zostaje. i drepta. i znowu śmiesznie. i tylko 'mało'. i ten wstyd pozostaje, że taka 'małość' wylazła, wypełzła, brzuch pokazała i jeszcze się łasi.i jak to, przecież bylo 'coś więcej', a tu tylko 'tyle'

tak sobie myślę, że trzeba by zburzyć ten porządek. niech wielkolud stoi na własnych nogach, a karzeł na swoich. i tak by trzeba obu wziąć za ręce i iść. i trudno, poszarpać się trochę. ale przynajmniej ze sobą w układzie.