Nieistnienia

Wojciech Orliński powołując się na Baudrillarda skombinował interesującą publikację "Ameryka nie istnieje", w której przekonująco udowadnia, że Stany Zjednoczone takie, jakie znamy (tudzież o jakich wiemy), funkcjonują li tylko w naszej świadomości. Na marginesie lektury jednak wciąż kołata mi po głowie myśl, na ile zjawisko to ograniczone jest do Nowego Świata.

Ot, taka niezobowiązująca rozmowa w autobusie, przy kawce lub na ulicy - gdy słucham wywodów na temat naszego kraju, mam wrażenie, że on również "nie istnieje", a raczej, że funkcjonuje jako mniej lub bardziej spersonalizowana fatamorgana. Włączenie radia lub telewizora lub spojrzenie na stoisko z prasą tylko potęguje to uczucie.

Wszystko byłoby jeszcze dobrze, gdyby "nieistnienie" to miało charakter wyłącznie globalny i nadawało się do opisu historyczno-policznych zawirowań. Ciarki jednak przechodzą mnie na myśl, a raczej podszept, że tyczy się to jeszcze czegoś.

Mam bowiem wrażenie, że coraz bardziej wymyślamy siebie i tym samym realne istnienie odlatuje w niebyt. Kiedyś, przy okazji rozmowy na temat własnego związku, m. stwierdził w niewybrednych słowach, że diametralne zmiany w zachowaniu, nastawieniu partnera świadczą o tym, że dotychczas po prostu nas okłamywał. Myślę jednak, że więcej tu okłamywania samego siebie niż drugiej osoby.

Tak jak wymyśliliśmy Amerykę, tak też wymyślamy siebie nawzajem, nasze związki, rozpacze i radości. Saint-Exupery zdefiniował miłość, jako spoglądanie w jednym kierunku. No i patrzymy, tylko dlaczego do cholery widzimy co innego? Gdy tak sobie myślę o związkach, mam wrażenie, że "poznawanie" siebie oddaje pole "znaniu się" tym samym wyprowadzając relację z drogi, co jednoznaczne jest z przeniesieniem jej w sferę wyobrażeń. Bo to, że możemy się zmieniać już do nas dociera, jednak że ta druga osoba też może - o, to już klątwa ostateczna, bzdura totalna i co tylko bądź.

Zazwyczaj śmiech nieprzystojny mnie ogarniał na słowa "Znam swoje dziecko. On/Ona by nigdy tego nie zrobił/-a". Patrząc na moje zaś, zastanawiam się, czy będę w stanie uszanować ten żywioł. Jednak nigdy jakoś nie pomyślałam podobnie o swoim partnerze, rodzicu, bliskim znajomym, zakładając że ich to już na pewno znam. Jakaś potrzeba oswojenia w tym, która ostatecznie zmienia ludzi w manekiny, im samym odbierając rację bytu. Bo kogo w końcu kocham? Człowieka czy wyobrażenie? Symulakra, aż by się chciało powiedzieć, ale nie nada to sprawie innego sensu, nikomu też samopoczucia nie polepszy. A kochać coś, co się zmienia? To, kogo (co?) się wtedy kocha?